Esperando o 4 de marzo. 1ª parte

Levo días a pensar nunha única cousa: que pouco queda xa para o Entroido. Sinto como se a música galega empapara a miña alma para axudar a preparar ese fulión que se acerca.

Todos os que somos ou nos sentimos de Laza non podemos falar, pensar ou sentir noutra cousa. Non hai mais que botar unha ollada a ese mundo virtual que está cheo de fotos de entroidos pasados, de pandereiteiras, de referencias a ese son dos chocos co que me ferverá de novo o sangue cando chegue ese venres tan ansiado no que o lume mesturarase co son atroador dos bombos e dos chocos. Cando vexa de novo os peliqueiros, aínda que non leven o traxe ata o domingo, a paixón fai que o sexan todo o ano, pero mais cando percorren as rúas de xente enchida do orgullo de estaren un ano mais comezando o Entroido.

Con isto do mundo virtual, confirmamos a asistencia como se de algo formal se tratara, ou amosamos a mágoa de deixar de vivir uns días que todos sabemos serán merecedores de guardarse na nosa memoria.

O entroido para min é aproveitar o tempo, é vivir realmente. Neses días pouco importa que somos, que temos, o traballo, o día a día... Neses días o importante é botarse á rúa e gozar cos amigos, consumir o tempo rindo, bebendo, cantando, pasando frío ou calor, indo de casa en casa ou recibindo as visitas dos amigos, neses días o importante é estar ahí nese momento, sen pensar en nada mais. Quizais sexa como un pequeno parentese no ano, sen preocupacións, sen ter que pensar en nada mais.

Do Entroido gustame todo, comezando polo fulión no que o meu pobo sae á rúa para berrar que xa so quedan dous días para que comece. O sábado coa fariña, especialmente importante para os mais pequenos. Sempre co da fariña lembrome do Ardillas, eu baixaba á Picota coa miña bolsa de fariña e él falaba de canto cambiara todo, e de como tiraban cinxa  e que a fariña necesitabana para comer. Unha das mellores cousas do Entroido é a nosa xente, pero sobre todo a xente maior. Eles son os artifices de que o Entroido de Laza sexa tan importante, porque nos so tivemos que chegar, pornos roupa vella e saír a troulear, pero eles mantiverono cando os tempos non eran fáciles, cando tiñan que gastar todo o sueldo dun mes para alugar o traxe de peliqueiro. Coido que so pode entenderse a importancia dun peliqueiro parandose a escoitar os nosos maiores.

A miña nai, por exemplo, segundo moitos non é entroideira coma nos, pero eu penso que sí o é, doutra forma pero sen ela non poderíamos disfrutar tanto os demais. Bromeamos as veces co de Casa Benita, porque a miña nai encargase de que todo quen chegue teña comida para xantar, ela leva meses preparando os traxes de peliqueiro e é a que os viste e desviste. Se non estivera a esperar na casa a chegada dos que imos a xantar, non poderíamos estar tan a gusto, é certo comeriamos calquera cousa pero non sería o mesmo....