Entrenando para ser feliz

O luns ía eu nas berzas pensando en como organizar o fin de semana para coñecer ao novo membro da familia e en que podía facer que fora único, algo que lles quedara na memoria para sempre, como si non fora suficiente con que Martina aparecera no mundo, cando choquei cun coche que freou de súpeto. Bueno igual non foi de súpeto, menos mal que íamos a paso pulga e o outro coche non tivo nada. O meu tivo 414 € ou iso me dixeron porque ata hoxe non mo dan. Eu pensei que non era nada pero polo visto a miña nada saíume un pouco cara. Doeme tanto gastar os cartos no taller que o principio andaba todo o día con iso na cabeza, como si fora unha gran traxedia non poder mercar cousas este mes, cousas que non necesito e sabendo que na casa todos temos un montón de cousas sen estrear esperando a que volte o sol. A verdade é que son materialista, sempre digo que non quero que me toque un montón de cartos na lotería porque non quero que a miña vida (coa que realmente estou contenta) cambie e definitivamente os cartos cambian a xente. Non quero cambiar de sitio onde vivir, nin alonxarme dos meus amigos, nin que os meus fillos teñan todos os caprichos e se volten mais consentidos do que xa son...pero uns cantos millóns (de pesetas, claro), non estarían nada mal. Faría un viaxe, cancelaría a hipoteca, poría algo a prazo fixo para os estudos dos nenos, daríalle uns regaliños a familia e organizaría unha festa de cumpleanos por todo o alto, alugaría un local e sería tipo Mamma Mía....non serían necesarios retoques dixitais, todos con pelucas afro e pantalóns de campana. Estaría xenial, todos reunidos so para desfrutar dunhas risas. Soños por favor......................

Nese sentido encantame a miña filla, é u pouco pijilla pero é tan feliz que me namoro dela cada vez que me dí as súas toladas ou me bica ou se acurruca onda min. Saíume artista, gustalle pintar, bailar, cantar e é extremadamente sensible. Está facendo todo o que eu quixera ter feito de nena. Absorbe todo o mundo arredor como se fora unha esponxa desexante de saber. É tan inquieta que ata a mín me cansa, pero o mesmo tempo faime gracia. Eu entreno para ser feliz pero a ela saelle todo de xeito natural, tal como debía ser para todos os nenos. Aínda que coido que aparte das circunstancias, do lugar do mundo no que nos toca vivir, da familia, moita da súa predisposición para ser feliz brota da súa natureza, do mundo que ela soña e que para ela é o real, un mundo de música e pintura, un mundo onde todos son felices e o único importante é a beleza e os amigos. A miña Sara é como a nai de Facundo Cabral  "cando estaba por aprender viña a felicidade é a distraía". Sei que a felicidade construímola nos mesmos, e non quero que dependa de ninguén pero hoxe en día a miña felicidade ten moito que ver cos meus fillos e grazas a eles, non necesito outro tipo de vida, teño a que quero. E certo que non sempre, pero son muller e as mulleres nacemos para darlle voltas á cabeza e pensar en miles de cousas á vez, non todas poden ser boas, ¿non?

Neva en Xapón

Onte cando cheguei a casa non tiña luz. Subín polas escaleiras, abrín a porta e me puxen a facer a comida como se tal cousa. Pelei as patacas, corteinas, puxen a tixola ó lume e tras 1 minuto decateime que non ía. Pensei no idiota que era, claro, non había luz. Abrín a nevera e estaba apagada, pero collín un pouco de queixo e xamón e fixenme un bocadillo.

Pensei que se non viña a luz, estragaríase a comida, que os meus fillos non poderían ver un pouco a tele (o que por outro lado non lles viña mal), non se podería cociñar, nin lavar a roupa, nin secar o pelo... Semella que hoxe sen electricidade non podemos facer nada. E pensei en Xapón, como pode ser a vida cando o perdes todo. Coido que nestes momentos nas súas mentes cheas da dor polos seres perdidos e da incertidumbre da alarma nuclear, non están para pensar que non teñen luz, que non teñen alimentos, que moitos nin siquera teñen un teito para resgardarse.

Como fastidia ter que saír cando chove ou fai frío, e como se agradece chegar a casa e ter a calefacción. Vexo como en Xapón os equipos de emerxencía traballan baixo a neve, para recuperar corpos e tentar que algún aínda teña vida. Non poido deixar de sentir mágoa pola súa dor contida, din que é froito da educación e que sinten o dor hacia dentro, pero se me antolla imposible que nun corpo poida caber tanta dor. As imaxes devolvíanme unha muller que buscaba ao seu fillo entre escombros e non quería dar o seu nome, como se o facelo perdera a oportunidade de volvelo ver.

E en Xapón segue a nevar, coma se o noso mundo seguese a se derrubar. A crise global, o conflicto dos países árabes, todo parece lonxe...unha potencia mundial, un país rico estaba tamén tocado pola desgracia. Os xaponeses xa recompuxeron o seu país unha vez, tralas bombas nucleais na Segunda Guerra Mundial, pero ahora é a natureza a que lles ataca, como se hoxe en día, non todo fora culpa nosa, como se as plagas continuasen nun mundo onde todo parece saír mal.

Pero a esencia, o que nos permite remontar, o que realmente importa e que algún día o sol saíra e non nevará mais en Xapón. O seu pasado lles permitirá estar orgullosos de que xa no seu día recompuxeron un pobo roto, lembrarán a todos os que se inmolaron tentando parar o desastre, os 50 que sabían que as súas vidas comprometíanse coa súa loita por enfriar os reactores. Supoño que os xaponeses non teñen tempo para pensar niso, pensarán so en detelo sexa como sexa, para que moitos poidan ter un futuro, aínda que non sexan eles.

Nos queda a esperanza de que o consigan. Despois un pobo roto, unhas familias destrozadas, un país en ruinas, xente enferma, a crise económica que se agrabara tamén para nós... O noso mundo global chora hoxe por Xapón.