MENTRAS EU ESTEA

Mentres eu estea

non habitarás no olvido, non haberá silencio.

O ruxido do noso mar

atronará como chocos nunha noite de Entroido,

e as lembranzas das risas botadas,

dos corpos cansos por ter sido,

salpicarannos, e coa súa humidade

espantarei esta atroz mágoa por tertes ido.

As veces sairá o sol á mañá ben cedo

e suspendido na súa calor

semellará que poderei tocarte,

escoitarei coma co vento chega

o son da túa voz

e non estarás máis ausente.

Soñarei que non haberá máis noites

que as plenas,

aquelas cálidas do verán

cando andabamos á busca de soños,

loitando polos días que aínda non sabiamos que escapaban.

E alí, nos ríos de cando nenos,

a fría auga das cascadas murmurara

o teu nome e volverás ser.

Alimentado polo miñas lembranzas

serás de novo mar

batendo contra o meu corazón,

serás  risa que brota a barballadas.

E serei de novo un ser completo

no medio deste universo que cala,

que parece non querer ver 

o negro silencio sen a túa voz,

a miña pena infinita polo teu abandono.